دانشجویان آرمان‌خواه، مدیر آرمانی
رامیار منوچهرزاده

جوانی همراه با شور و هیجان دانشجویی نسل ما که گره‌خورده به دوران اصلاحات خاتمی بود، از ما دانشجوهای پرشور و حرارتی ساخته بود که باور داشتیم همه چیز از مجرای انتقاد و تغییرات و اصلاح امور به دست می‌آید. درست با ورود ما به رشته عکاسی دانشکده هنرهای زیبا در سال ۱۳۷۹، نشست‌ها و گفتگوهای مختلفی با بچه‌های ورودی ۷۷ برگزار شد (در آن دوران عکاسی هنرهای زیبا دوسال یک‌بار دانشجو می‌پذیرفت) که سنسورهای ما را که سال‌ها پشت خط دانشگاه بودیم نسبت به موقعیت این رشته حساس‌تر می‌کرد. باور تغییرات در ذهن رادیکال ما دانشجویان کم‌تجربه‌ی دنیا ندیده به جایی رسید که چیزی جز جنگ و جدل با مسئولین رشته عکاسی آن دوره در ذهن ندارم. این باور که یک دانشجو صاحب و مالک این دانشکده است و قائل به این مسئله که مشرف بر تمام امور بوده و هست عاملی شد تا رشته عکاسی با دانشجوهای کم‌تعدادش به طور دائم در یک جنگ فرسایشی قرار گیرد که درست یا غلط بودن آن پس از بیست سال از حوصله‌ی خواننده این متن قطعاً خارج خواهد بود. عمده اختلاف فی‌مابین بر سر حضور اساتید مطرح و معروف عکاسی آن دوران بود که مطالبه نسبتاً برحقی بود و فقدان مدرک‌های مرتبط و قابل قبول از نظر دانشگاه کار را بر حضور دائمی آن‌ها بسته بود. قواعد دست‌وپاگیر اداری و نظارتی عمدتاً مسیر را بر ورود راحت و بی‌دردسر عکاسان و معلمین جدید می‌بست.
دانشگاه آزاد با توجه به آزادی نسبی در جذب اساتید و تعدد کلاس‌ها با آزادی فراوان امکان جذب داشت و قاعدتاً ما دانشجوهای نسل جدید برای عقب نیفتادن از قافله هنر با علاقه بیشتر سر کلاسهای آن‌ها حاضر می‌شدیم که این بر تشدید موقعیت آن روزها و تنش‌های فی‌مابین می‌افزود.
اختلافات به جایی رسید که دیگر امکان حل و فصل مشکلات از ساختمان تجسمی و رشته عکاسی خارج شده بود. در سال ۸۲ کار به دفتر معاونت وقت دانشکده هنرهای زیبا و آقای دکتر محسن حبیبی رسید و ایشان به عنوان قاضی قضات مجبور به ورود به این موضوع شدند. خوب به یاد دارم که در آن جلسه‌ی نسبتاً خصوصی بین طرفین که با حضور دکتر برگزار شد، ما دانشجوها با توجه به برخوردهای تند و احساسی تقریباً در موقعیت محکوم شدن بودیم که با گفتن یک جمله ورق اساسی برگشت! من اجازه گرفتم در لحظات آخر و گفتم: «این روزها من و بقیه بچه‌ها به جای کلاس‌های خودمون در کلاس‌های دانشگاه آزاد شرکت می‌کنیم.» برای اولین بار اخم‌های دکتر حبیبی خوش‌برخورد و خوشحال در هم فرو رفت! با ناراحتی رو به مسئولین وقت رشته کردند و گفتند: «هر چیزی اگر قابل قبول باشه این دیگه قابل قبول نیست! لطفاً رسیدگی کنید! برای دانشجوی دانشگاه تهران زشته که سر کلاس دانشگاه‌های دیگه بره!»
آرام‌آرام عزیزان صدای انقلاب ما را شنیدند. درهای دانشکده به روی دیگر اساتید هم‌چون آقای یحیی دهقانپور و آقای بهمن جلالی باز شد و ما در اواخر دوره کارشناسی از بودن آن‌ها بهره بردیم که قاعدتاً تسکینی بود. از طرفی دیگر معضل و نگرانی ما مقطعی بودن حضور این اساتید بود که تقریباً از توان ما خارج بود. ما در حال فارغ‌التحصیل‌شدن بودیم.