نهمین نشست سالانه‌ی پنجم با عنوان «گفتگو با هنرمند» ساعت ۱۹:۳۰ تا ۲۰:۳۰ سه‌شنبه پنجم اسفند ۱۳۹۹ برگزار شد. سیاوش نقشبندی سخنران و مسعود زراعت‌کار مجری این نشست بودند.
این گفتگو ابتدا با معرفی کوتاهی از سیاوش نقشبندی توسط مجری نشست آغاز شد. سیاوش نقشبندی متولد سال ۱۳۶۶ و فارغ‌التحصیل رشته‌ی انیمیشن است؛ او از سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۹ به‌طور تخصصی به عکاسی پرداخته و سپس به سراغ تجربه‌هایی مانند تدوین و سینما می‌رود. در ادامه زراعت‌کار ضمن اظهار اشیاق فراوان نسبت به این نشست، اضافه کرد که در آثار نقشبندی ردپایی از تجربه‌گرایی و رسانه‌های متکثر دیده می‌شود. پس از این گفته‌ها، زراعت‌کار صحبت را به نقشبندی سپرد.
نقشبندی در ابتدای سخنرانی خود به نشان دادن مجموعه آثار ابتدایی خود پرداخت که طبق گفته‌های او تحت‌تأثیر آثاری از دیگران بوده است. برای مثال مجموعه‌ی دکه‌ها که در سال ۱۳۸۷ به نمایش گذاشته شد، نمادی از دغدغه‌های اجتماعی او بود و در آخر مجموعه‌ی دسته‌ی صندلی‌ها که پس از آن دیگر عکاسی را به‌طور تخصصی پی نگرفت و به سراغ سایر تجربه‌ها رفت. او ابتدا به سراغ سینمای مستند رفت و بخش عظیمی از ایران را سفر کرد و سپس به سینمای داستانی و امر تدوین پرداخت. از آخرین تجربه‌های او می‌توان به ویدئوآرت‌هایش اشاره کرد که به گفته‌ی خود او این ویدئوآرت‌ها برخواسته از دغدغه‌های اجتماعی-شخصی او هستند و مدل این ویدئوها از حقیقت وام گرفته‌اند. او ویدئوآرت را مدیومی می‌دانست که به‌طور فشرده به بیان مفهومی می‌پردازد.
در ادامه نقشبندی به بررسی سه پروژه‌ی اخیر خود پرداخت. نخستین پروژه «معرض» نام داشت که سال ۱۳۹۷ و در گالری دستان به‌نمایش در آمده بود. ایده‌ی این پروژه برخواسته از ارتباطات و فضای مجازی، فیلترینگ، رسانه‌های اجتماعی، دیتای تولیدشده توسط ما و مدل جدید معاشرت انسان‌ها بوده است. این پروژه با توجه به سه نوع ارتباط مجازی برخواسته از صوت، تصویر و نوشتار دارای سه‌بخش با همین عنوان‌هاست. بخش نوشتار شامل دیتایی از تعداد استفاده‌های او از یک کلمه در گفتگویش با دیگران می‌شود که به تعبیر نقشبندی با استفاده از این تعداد می‌توان دیتایی را از دغدغه‌های آن فرد در زمان استفاده‌ی او از این شبکه‌ی اجتماعی به‌ دست آورد. مدل اجرای این بخش صورت بود که اطلاعات از سه پرده، که برداشتی از فیلترهای این شبکه‌ها بود، عبور کرده و در حال حرکت هستند. در بخش دیگر که برخواسته از صوت بود، تصاویری برداشت شده از پیام‌های صوتی بود که توسط کامپیوتر و نقشبندی، بازآفرینی شده بودند. بخش آخر که از دو بخش دیگر مفصل‌تر بود، بخش مربوط به تصاویر و عکس‌ها بود که از حجم زیادی از تصاویر تشکیل شده بود که نقشبندی آن‌ها را بر اساس ارتباطات مختلف به ستون‌های مختلف و به‌صورت «استایل ترنسفر» مرتب کرده بود. در ارائه‌ی این پروژه، تصاویر با حالتی شب‌رنگ پرینت شده بودند تا ارجاعی بر فیک بودن مدیا داشته باشند. این پروژه حاوی دو ویدئو نیز هست که به علت محدودیت اینترنتی پخش آن‌ها در نشست ممکن نبود و تنها به ارائه‌ی تصویری از آن اکتفا شد.
دومین پروژه‌ی اخیر نقشبندی بالابر (lift) نام دارد که به صورت چیدمان ویدئو (video installation) و در سال ۱۳۹۷ شکل گرفت. این پروژه، برخواسته از زیست عمودی ما و چگونگی آپارتمان‌نشین‌شدن‌مان بود. ایده‌ی ابتدایی این پروژه از برج‌های سامان (اولین برج‌های بلند تهران) شروع شد. در ادامه نقشبندی تصاویر متعددی به صورت لحظه‌نگاری از این پروژه را به نمایش گذاشت. سپس نقشبندی اضافه کرد: آنچه در این مجموعه برایش حائز اهمیت بوده لحظه‌نگاری و نه امر عکاسی است و این مجموعه حسی مانند حاکمیت شهرنشینی را انتقال می‌دهد.
پس از بالابر، نقشبندی به معرفی پروژه‌ی آخرش پرداخت که سال گذشته و در گالری باوان به نمایش گذاشته شد. این پروژه برخواسته از تصاویر لحظه‌ای و اشتباهی ا‌ست که توسط گوشی‌های همراه ثبت می‌شوند و نحوه‌ی ارائه‌ی آن به این صورت بود که تصاویری که باید ثبت می‌شدند و تصاویری که به اشتباه ثبت شده بودند، به‌همراه تاریخ دقیق‌شان قرار گرفته بودند. پس از این پروژه توجه نقشبندی به مسئله‌ی هوش مصنوعی جلب شد. یک کالکشن ویدئو نیز همراه این مجموعه است که تمام تصاویر آن بازسازی‌شده توسط هوش مصنوعی و سیستمی با نام «گن» هستند. در اصل تلاشی که نقشبندی انجام داده، نشان دادن این است که در دنیایی که هوش مصنوعی تلاش می‌کند همه‌چیز را عین به عین و صحیح بازسازی کند، در مقابلش انسان‌هایی قرار دارند که خطا می‌کنند و به گفته‌ی نقش‌بندی: «انگار تنها فرق ما با ماشین‌ها، خطایی است که می‌توانیم انجام دهیم.»
پس از آن نقشبندی خود به سراغ گَن رفته و تلاش کرده تصاویری را برای آن تعریف کند و خروجی از آن بگیرد. یکی از آخرین پروژهای او ادامه‌ای است به صورت ویدئو از قابلیت‌های هوش مصنوعی که زندگی روزمره‌ی یک انسان را بازسازی کرده و تقابلی‌ است برای همان مفهوم حقیقت، ذات انسانی و سمت و سویی که می‌رود. اخیرترین کار او، مرتبط با نظارت و هوش مصنوعی ا‌ست.