دوازدهمین نشست سالانه‌ی پنجم با عنوان «نشست با هیئت داوران» از ساعت ۱۴:۳۰ تا ۱۶:۳۰ روز پنج‌شنبه ۷ اسفند ۱۳۹۹ با حضور شهریار توکلی، بهرنگ صمدزادگان، فرهاد فخریان، مهرداد نجم‌آبادی و غزاله هدایت برگزار شد. مهدی وثوق‌نیا، دبیر علمی این دوره، نیز مجری نشست بود.
وثوق‌نیا در ابتدای جلسه گفت: تمام تلاش‌مان این بود که در این روزها که همه‌مان در حال سپری کردن روزهای نابسامان هستیم، حال علاقه‌مندان عکاسی و دانشجویان را بهتر کنیم. او همچنین نتیجه‌ی گفتمان این جلسه را ارائه و بررسی راهکارهایی برای سالانه‌های آینده دانست. پس از آن با توجه به عنوان نشست، سؤال اول را این‌طور مطرح کرد: بعد از دیدن آثار، چه نکات، کمبودها و مسائلی را احساس کردید و سطح کلی کارها را چگونه دیدید؟
غزاله هدایت ضمن عرض خسته نباشید به مهدی‌وثوق‌نیا و ژوبین عبدیانی (دبیر اجرایی سالانه پنجم)، چند نکته گفتند: ۱. پیوند با بیرون که در این سالانه از طریق انتخاب سه داور از خارج دانشگاه رخ داد، اتفاق مهمی ‌است. این اتفاق را مدیون ایده‌ی رامیار منوچهرزاده (دبیر علمی سالانه‌ی سوم) هستیم. ۲. نوعی عکاسی به نام عکاسی سردستی یا عکاسی شبانه همراه با نور فلاش، نوعی بی‌فرمی و فروپاشی تصویر را در مجموعه‌های امسال حاصل شده. که این مسئله می‌تواند تحت‌تأثیر مسائل مختلف اعم از واکنش به جریان عکاسی صحنه‌آرایی شده، شرایط زیست ذهنی جوانان امروز یا تقلید از جریان‌های رایج امروزی غرب باشد. ۳. مسئله‌ی بعدی موضوع گزینش کارها برای رسیدن به یک مجموعه است که بچه‌ها باید بیشتر به این مسئله توجه کنند. ۴. بعضی از بچه‌ها به نحوه‌ی ارائه کارهایشان فکر نکرده بودند. این مسئله در ویدئوها و کتاب‌های عکس پررنگ‌تر بود.
مهدی وثوق‌نیا ضمن تأیید صحبت‌های هدایت تأکید کرد که ما طبق سیاست‌گذاری‌هایمان در شورا هیچ عکسی را از مجموعه حذف نکردیم و به تصمیم دانشجویان احترام گذاشتیم.
شهریار توکلی گفت: دیدن آثار برای من که از بیرون دانشگاه آمده بودم، بسیار جذاب و جالب بود. عکس‌های امسال حاصل شرایط خاص زیسته‌ی امسال ما بودند و موضوع‌شان عموماً به دو دسته‌ی فضای داخلی (که بازتاب ملال و روزمرگی بود) و تضادهای زیستی (مثل مجموعه‌های دوبعدی‌های ناهمگون، جشن‌وجنگ و دربند) بود. این‌طور به نظر می‌رسد که بچه‌ها از عکس به‌عنوان رسانه‌ای برای بیان شخصی استفاده کردند تا دغدغه‌های اجتماعی.
فرهاد فخریان هم اضافه کرد: اندیشه در کار خیلی بیشتر از سابق شده. در گذشته به مسائل زیبایی‌شناسی بیشتر از رسیدن به بیان شخصی توجه می‌شد. چقدر خوب است که تک‌عکس نداشتیم و سالانه برنده نداشت. همچنین پرداختن به اشکال جدیدی مانند ویدئوآرت شروع خوبی بود که هنوز به بار ننشسته است. اما در مورد بیان شخصی باید بگویم که هنرمند باید تکنیک شخصی‌اش را برای هرچه بهتر گفتن بیان شخصی‌اش بسازد و در نتیجه باید بیشتر به مقولات تکنیکی کار توجه شود. او با تأکید روی مسئله‌ی غریزه گفت: فکر کردن برای پیش از عکاسی و بعد از عکاسی است. هنگام عکاسی فقط باید از غریزه استفاده کرد.
بهرنگ صمدزادگان صحبت‌هایش را با تشکر به‌خاطر دعوت‌شدن به عنوان داور در سالانه پنجم شروع کرد. او آثار دانشجویی را روح زمانه دانست و بررسی آثار دانشجویی را از این حیث بسیار حائز اهمیت دانست. او گفت: نکته‌ی قابل توجه در مواجهه با اثر هنری (بدون در نظر گرفتن مدیوم آن)، رابطه‌ی آن با هنر معاصرش است. ما در هنر ایران همیشه شاهد نوعی تابعیت ناخودآگاه از هنر معاصر جهان بودیم و هستیم. در دوره‌ای محتوا برای ما فرم بوده و در دوره‌ای فرم و امروز گویی محتوا برایمان روایتی است از زندگی زیسته. روایتگری در آثار این دوره هم در خود آثار دیده می‌شود، هم در عنوان و استیتمنت. همچنین ضمن تأیید حرف‌های فخریان گفت: باید چیستی بیان و زبان شخصی‌مان برایمان سؤال باشد و نباید همین‌طور به تقلید از جریان‌های رایج بپذیریم. عکاسی سردستی از دو نوع گرایش دیگر منشعب شده که شامل عکاسی کانسپچوالیستی و عکاسی پست‌مدرنیستی بود.