دهمین نشست سالانه‌ی پنجم با عنوان «هنر دیجیتال» از ساعت ۱۴:۳۰ تا ۱۶:۳۰ روز چهارشنبه ۶ اسفند ۱۳۹۹ برگزار شد. مهدی مقیم‌نژاد و علی فی سخنران و شبنم رحیمیان مجری این نشست بودند.
رحیمیان ضمن معرفی خود و تشریح روند جلسه، از سخنرانان خواست که خودشان را معرفی کنند.
مقهدی مقیم‌نژاد پژوهشگر و هنرمند تجسمی است که در این جلسه به عنوان هنرمند دیجیتال هم حضور یافته بود. او ترجمه و پژوهش‌هایی هم در زمینه‌ی دیجیتال‌آرت مثل ترجمه‌ی کتابی از بروس وندز با عنوان «هنر در عصر دیجیتال» را هم در کارنامه‌ی خود دارد. او در چند مقاله هم به تأثیر تکنولوژی در هنر یا فرآیند دیجیتالی‌شدن هنرها، مخصوصاً عکاسی، پرداخته است.
علی پناهی که بیشتر با نام هنری علی فی شناخته می‌شود هنرمند حوزه‌ی New media art یا همان هنر دیجیتال است. خروجی کارهای او بیشتر به صورت چیدمان، محتوای صدا و تصویر همزمان و مولدهای دیداری (صدا، تصویر و چیدمان‌های تعاملی) است. او همچنین بنیانگذار مدیا آرت کالکتیوی به نام «null sight» است. علاوه بر آن او کیوریتور مستقل سالانه‌ی هنر دیجیتال تهران (تادا اکس) بوده است.
رحیمیان به این نکته اشاره کرد که در این جلسه قرار است بیشتر به نقش عکاسی در هنر دیجیتال بپردازیم و رابطه‌ی این دو را بررسی کنیم. او همچنین تعریفی از هنر دیجیتال ارائه داد: هنری که سعی می‌کند درک ما از جهان هستی را از طریق تکنولوژی بازنمایی و منتقل کند.
علی فی هم تعریف خود از هنر دیجیتال را این‌طور بازگو کرد: برای هنر دیجیتال از آن‌جایی که مدیوم‌های بسیار زیادی را در برمی‌گیرد، نمی‌توان تعریف دقیقی ارائه داد. واژه‌های نیومدیا آرت یا هنر رسانه‌های جدید گویاتر و قابل تعریف‌تر هستند. در هنر دیجیتال تکنولوژی، علوم بیولوژیک، هوش مصنوعی و... در هم می‌آمیزند و نقش هنرمند در این میان بیرون کشیدن نوعی شاعرانگی از این میان است. در این نوع از هنر، هنرمند می‌تواند با دیگر رشته‌های فنی، پزشکی و... وارد دیالوگ شود و به خلق اثر بپردازد. همچنین هنر دیجیتال بازه‌ای ۴۰ ساله از دهه‌ی ۸۰ میلادی را در بر می‌گیرد که با ورود تکنولوژی‌های جدید دائماً درحال تغییر است.
شبنم رحیمیان از او پرسید که نقش تلفن‌های هوشمند (smartphone) را در هنر دیجیتال چگونه می‌داند؟
علی فی علاوه بر تأیید تأثیر این ابزارها روی تولید آثار به نقش آن‌ها در نوع ارائه‌ی اثر هم اشاره کرد و به عنوان مثال گفت که امروزه درآمد اکثر موزیسین‌ها از طریق فروختن موسیقی به اپلیکیشن‌های مختلف مثل tiktok و پلتفرم‌های استریم مثل Spotify است.
مهدی مقیم‌نژاد هم در تعریف عنوان جلسه گفت: تعاریف به دلیل ذات دگرگون‌شونده‌ی هنر دیجیتال دائماً در حال در تغییر و توسعه است. هنر دیجیتال را می‌توان به دو دسته تقسیم‌بندی کرد: ۱. تأثیر تکنولوژی روی مدیوم‌هایی که در گذشته به شکل سنتی وجود داشتند. ۲. مدیوم‌های جدیدی که سابقه‌های سنتی نداشتند. مثل Internet art، database art و... اما در کل اهمیت ساختاری تکنولوژی در اثر خلق‌شده در هنر دیجیتال اصل اساسی را تشکیل می‌دهد. علاوه بر آن گاهی در هنر دیجیتال، روند خلق اثر از اثر نهایی مهم‌تر است و این نکته‌ی مهمی است.
مجری نشست در این میان به یک نمایشگاه با عنوان selfie از هنرمندی اشاره کرد که مجموعه‌ای از تصاویری بود که کاوشگر ناسا از روزهایی که روی مریخ سپری کرده بود گرفته بود. و پس از آن فرآیند دیجیتالی شدن عکاسی را از مهدی مقیم‌نژاد جویا شد.
مقیم‌نژاد گفت که تکنیک در عکاسی همواره به معنای چیزی بیشتر از تکنیک بوده و تأثیر آن روی زیبایی‌شناسی و ساختار عکس انکارناپذر است. دیجیتالی‌شدن عکاسی تنها به معنای تغییر فیلم‌های عکاسی به سلول‌های حساس به نور نیست. تغییر در عملکرد دوربین عکاسی موجب تغییر در ساختار عکاسی شد. علاوه بر آن ما نباید دو پروسه‌ی digital photography که شامل پروسه‌ی ثبت تصویر می‌شود و دیگری که digital imaging است را با هم یکی بدانیم. آن هم در زمانی که امکان دستکاری و ادیت عکس در دوران عکاسی دیجیتال بسیار گسترده‌تر و حرفه‌ای‌تر دنبال می‌شود و اصل بنیادین عکس را دچار تحول می‌کند.
مجری همچنین پرسید که آیا در عصر عکاسی دیجیتال که از مشکلات پروسه‌ی ثبت و پردازش عکس کاسته شده، می‌شود این‌طور برداشت کرد که عکاس امروز بیشتر به دنبال مفهوم‌گرایی است؟
علی فی گفت: تکنولوژی‌ها به خودی خود معنایی ندارند. ما آن‌ها را به خدمت می‌گیریم تا مفهومی را خلق کنیم و گسترش دهیم. همچنین تجربه ثابت کرده است که میزان اشراف شما به تکنولوژی می‌تواند زمینه‌ساز حرکت و پویایی تخیل شما باشد.