اولین نشست پنجمین سالانه‌ی عکس دانشگاه تهران با عنوان «بازاندیشی عکاسی مستند در ایران» ساعت ۱۴:۳۰ تا ۱۶:۳۰ یکشنبه سوم اسفند ۹۹ برگزار شد. مهدی وثوق نیا دبیر علمی این دوره‌ی سالانه مجری این نشست بود.
این جلسه از نظر وثوق‌نیا از این رو تشکیل شد که درباره‌ی عکاسی مستند صحبت شود چرا که به نظر می‌رسد در دانشکده‌ی هنرهای زیبا رویکرد دانشجویان بیشتر به سمت عکاسی هنری است و خیلی کلاسیک به عکاسی مستند پرداخته شده است.
نجف شکری که به عنوان سخنران در این نشست شرکت کرده بود در ابتدا برگزاری این دوره از سالانه را یک دستاورد دانست. در مقدمه‌ی بحث، او به معنی بازاندیشیدن پرداخت و اشاره کرد بازاندیشیدن به معنی برگشت و نقد و تولد اندیشه‌ای تازه از آنچه به آن اندیشه‌شده می‌باشد اما به گمان او این اندیشه هرگز درباره‌ی عکاسی مستند ایران انجام نگرفته است.
شکری در ادامه گفت ایران قرن بیستم ایرانی بود که با خیش و گاوآهن وارد آن شدیم و با انرژی هسته‌ای از آن خارج شدیم، هرچند قصد من ارزش‌گذاری نیست بلکه نقل حقیقتی است که وجود داشته.
او عکس‌هایی از ایرانِ ۱۹۲۱ که در مجله‌ی نشنال جئوگرافیک ثبت شده بودند را به نمایش گذاشت که عکس‌ها در ژانر مستند-اجتماعی و عموماً مردم‌نگارانه بودند. عکس زنان چادری (چادر به‌مثابه‌ی پوشش جدید برای غربی‌ها)، مکان‌هایی که برای انسان قرن ۲۰ جدید هستند (مانند مساجد و...)، آیین و سنت‌های ایرانی (اعم از نماز و شکار و..‌.) از موضوعات این عکس‌ها بودند. شکری اذعان کرد با حذف پیش‌فرض‌های ذهنی ما از تاریخ که شامل لباس، معماری، خانه‌ها و... می‌شود، این تصاویر با تصاویر متأخر مستند تفاوت چندانی ندارد چرا که این الگوی تصویری و نگاه غرب به شرق و تصویری که برای غرب از شرق جذابیت دارد الگویی است که سال‌هاست در حال تکرار است و البته استثنا در هر گروهی وجود دارد. شکری دو مجموعه عکس از کاوه گلستان را مثال زد که هنرمند توانسته تا حد زیادی از این نگاه بگریزد و یک استثنا از کلیشه‌ی ارینتالیستی است و نوعی رئالیسم ایرانی را به نمایش می‌گذارد. همین‌طور عکس‌های عباس عطار از خانواده‌ی پهلوی که سقوط یک خاندان و انقلاب را به درستی نمایش می‌دهد.
اما همچنان نجف شکری عکاسی مستند ایران بعد از انقلاب را کاملاً تکرار همان نگاه غرب به شرق می‌داند. مجموعه‌ی قربانیان جنگ از مهدی منعم هم نمایش داده شد که نجف‌ شکری آن را عاری از نگاه غرب اما شکلی از عجیب‌غریب‌نمایی رمانتیک نامید؛ مجموعه‌ای مملو از نگاه رمانتیسم و پر از ترحم که در آخر به همان رئالیسم غرب مآبانه نسبت به شرق و کلیشه‌ی «نگاه کن ما چقدر بدبختیم» می‌رسد.
وثوق‌نیا دلیل این نوع نگاه را از نجف شکری جویا شد و از وی مقدار تأثیر آموزش را بر این جریان سوال کرد. نجف شکری در جواب گفت: از نظر من این نوع عکاسی و در کل عکاسی ما آموزش‌محور نیست و شاید دلیل تکنیک‌محور بودن عکاسی را باید از ابتدای شروع عکاسی در ایران ریشه‌یابی کرد که عکاسی نه به‌عنوان هنر بلکه به‌عنوان صنعت وارد ایران شد و فقدان اندیشه در عکاسی مستند ایران از ابتدا ملموس است، به کتاب‌های دهه ۶۰ که نگاه می‌کنیم کتاب‌ها تکنیک‌محور هستند و درباره‌ی لنز، ظهور عکس و... است. رویکرد انتقاد و پرداخت به اندیشه‌ی عکس، رویکردی متأخر است که از سال ۸۰ وارد ایران شده و تا قبل از آن بیشتر شاهد رویکرد «غرب این را می‌پسندد پس این درست است» بوده‌ایم. شکری با اشاره به کتاب عکاسی سیاه و سفید زنده‌یاد بهمن جلالی، اصطلاح عکس تمیز را مطرح کردند که اهمیت وجه بصری و تکنیکال عکس را در ایران به‌خوبی مطرح می‌کرد.
در ادامه شکری دوباره با نشان دادن مجموعه عکسی از مهران مهاجر با عنوان «تهران بدون تاریخ» به استثناهای این جریان اشاره کرد و ضمن تفسیر فرمی عکس‌ها به اندیشه‌ی پشت عکس‌ها از منظر عکاس پرداخت. این عکس‌ها به گفته‌ی شکری از اجتماع خاموش و اعجاز سکوت سخن می‌گویند. عدم وجود پرسوناژ انسانی در این مجموعه، به‌خوبی اجتماع سرگردان ایرانی را نشان می‌دهد. مهدی وثوق‌نیا به این مورد اشاره کرد که عکس‌های مهران مهاجر و به‌طور دقیق‌تر این مجموعه (تهران بدون تاریخ) از نظر افراد زیادی در شاخه‌ی فاین‌آرت (عکاسی هنری) قرار می‌گیرد و حتی مهران مهاجر در استیتمنت این مجموعه ذکر کرده که زمان طولانی نوردهی و كیفیت پایین تصاویر چندان با قواعد مستندنگاری همخوان نبوده. نجف شکری توضیح داد: این دسته‌بندی‌ها از زمان ارسطو وجود داشته و همچنان دارد. در عکاسی ایران هم نمی‌توان عکس‌های دوران مشروطه را کاملاً پرتره یا کاملا مستند در نظر گرفت. من مرز مشخصی بین عکاسی مستند، هنری و... نمی‌شناسم و در کل از این مرزبندی و دسته‌بندی‌ها استقبال نمی‌کنم چرا که این مرزبندی باعث می‌شود فهم عکس از منظر دیگری از دست برود، به عنوان مثال عکس‌های مشروطه را عکس‌هایی تاریخی می‌خوانند در حالی که آن‌ها در ضمنِ سند تاریخی بودن، پرتره‌هایی دسته‌جمعی هستند که عنوان‌بندی آن‌ها با عکس تاریخی، امکان درک چهره‌ها و خوانش آن‌ها را از ما می‌گیرد.
نجف شکری یکی دیگر از مشکلات عمده‌ی عکاسی مستند را کپی یا الگوبرداری و تقلید بصری خام از عکس‌های معروف عکاسان بزرگ دانست که فرصت اندیشه‌ی شخصی را از هنرمند می‌گیرد. او در ادامه، مجموعه عکس بهنام صدیقی با عنوان اکباتان را نشان داد که از نظر شکری به‌خوبی توانسته اتمسفر آن فضا را نشان دهد و مجموعه‌ای است که اندیشه‌ی صدیقی را می‌نمایاند.