«بیماری دمانس موجب تحلیل رفتن سلول‌های عصبی در بخش جلویی مغز (لوب پیشانی) یا قسمت‌های جلویی لوب‌های گیج‌گاهی – که در پشت شقیقه‌ها قرار دارند – می‌شود. در لوب پیشانی مغز، کنترل تمرکز حواس، قوه تشخیص و کنترل هیجانات انجام می‌پذیرد.
از آن‌جا که بخش‌های پیشین گیج‌گاهی توانایی‌های زبانی را بر عهده دارند، دمانس موجب زبان‌پریشی فزاینده نیز خواهد شد که می‌تواند خود را به شکل کاهش قوای کلامی نشان دهد. نامیدن اشیا مختلف به نام صحیح آن‌ها، بخصوص اشتباه نگرفتن و تشخیص آنان که تداعی‌های مشابه در معنا یا آوا دارند دشوار می‌شود. مفاهیم و واژگان بدیهی بودن خود را از دست می‌دهند. نسبت، پیوستگی و ارتباطات در ذهن بیمار از هم گسیخته و پیدا کردن واژه مناسب، دشوار می‌شود. بیمار سخت و منقطع صحبت می‌کند و اشتباهات دستور زبانی بسیاری دارد؛ تا آنجا که حتی ممکن است ترجیح دهد تا کمتر سخن بگوید.
تشخیص دمانس به علت علایم عمومی آن دشوار است و گاه به علت تشابه اولیه با بیماری‌هایی همچون آلزایمر اشتباه گرفته می‌شود. همچنین نشانه‌هایش به مرور زمان و همگام با سرعت آسیب مغز، شدت می‌گیرند. تاکنون روشی برای توقف این بیماری یافت نشده است.

– برگرفته از برگه اطلاعاتی تهیه شده از سوی مرکز دمانس سوئد -»