دانش‌آموخته‌ی مقطع کارشناسی ارشد عکاسی دانشگاه تهران، ورودی ۱۳۹۶
«آیا عکس‌ها گونه‌ای صورت‌بندی از روایت‌ها هستند و یا برعکس، این روایت‌ها هستند که باعث ورود زبان به عکس‌ها می‌شوند؟
نگاه به آلبوم‌های عکس عروسی با فاصله تاریخیِ ۳۰ ساله، روایتی از مکان و زمان در دهه‌ی ۶۰ ارائه می‌دهد. حتی شاید بتوان با چینش دوباره‌ی عکس‌ها به روایت‌های تصویری و ذهنیِ جدید بر پایه‌ی آلبوم عروسی دست یافت.
این مجموعه برآیندِ من از آن چیزی است که از دهه‌ی ۶۰ دیدم و شنیدم و در آلبوم‌ها برگ‌برگ ورق زدم. این کار سه‌گانه‌ای است که بر عکسی از عکس‌های عروسیِ دهه‌ی ۶۰، عکسی از فضای زندگی همین خانواده‌ها که این روزها گرفته‌ام، و خرده‌روایت‌هایی متعلق به بخشی از مصاحبه‌‌های صاحبان آلبوم استوار است. شأن نزول هر دو عکس در این سه‌گانه، عینیت یافتنِ تناظر بین هر دو تصویر است و بر منطقی صوری-محتوایی تکیه دارد. عکس بالا، اشارات ضمنی به عکس آلبوم عروسی، و عکس عروسی دلالت‌هایی بر متن‌های تک‌خطی با تکیه بر عنصر خاطره دارد. عمده‌ی عکس‌های اکنونی(بالا)، در حین مصاحبه و در خانه‌ی صاحبان آلبوم گرفته شده است. در برخی موارد در حین کپی‌برداریِ عکس‌های عروسی(پایین)، با فلاشِ دوربین مداخله‌ای صورت گرفته است. در نهایت آنچه در تلاش برای نمایشش بودم، مصیبت یا نعمتی است که از دهه‌ی ۶۰ شناختم.»
