دانش‌آموخته‌ی مقطع کارشناسی ارشد عکاسی دانشگاه تهران، ورودی ۱۳۹۶
«سازه‌هایی که در هر محیطی از جمله پایتخت (تهران) پدیدار می‌شوند، علاوه بر داشتن وجهی فیزیکی و یا مادی، بستری آکنده از معانی گوناگون و قابل‌تأمل نیز هستند. آن‌ها را باید به‌مثابه‌ی زبان در نظر گرفت که خبر از چگونگی هنر معماری و حس زیبایی‌شناسی می‌دهند. این مصنوعات، مانند متون تاریخی به شمار می‌روند که داستانی بی‌پایان در مورد فرهنگ برساخته از ایدئولوژی، تفکرات آدمی، پیشینه‌ی تاریخی و اعتقادات متحول‌شده از دیرباز تاکنون بر بدنه‌ی آن‌ها به‌وضوح نقش بسته است.
ما بر فراز دست‌ساخته‌های خودمان با حسی آمیخته با غرور و شعف افق دوردست را می‌کاویم و احساسی همسنگ و یا برتر نسبت به شهرِ قرارگرفته در زیر پای خود داریم، در حالی که آن‌ها در دو بعد نامتجانس و سطحی تقلیل یافته‌اند که خبر از حکایتی دیگر دارند.»
