دانشجوی مقطع کارشناسی عکاسی دانشگاه تهران، ورودی ۱۳۹۷
«زیرا گرچه حس میکنیم که همیشه روانمان ما را در میان دارد، این حالت شبیه بودن در زندانی بیحرکت نیست؛ بیشتر به این میماند که همراه با روانمان در کار جهشی همیشگی برای پیشی گرفتن از اوییم، برای اینکه به بیرون برسیم، با نوعی دلسردی چون همواره در پیرامونمان آوایی یکسان میشنویم که پژواکی از فضای بیرون نیست، بلکه طنین لرزشی درونی است.»
در جستجوی زمان از دست رفته، مارسل پروست
توضیح: کافی است روی تصویر جلد کلیک کنید تا این کتابعکس را به صورت تمامصفحه ببینید.