«گوساله‌هایی که قرار است برای گوشت پرورش داده شوند حداکثر تا ۴۸ساعت پس از تولد از مادر خود جدا شده و به مدت سه تا شش ماه در مکانی دیگر و در سلول‌های انفرادی نگهداری می‌شوند. این گاوها تا روزی که به کشتارگاه فرستاده شوند از نور طبیعی محروم می‌مانند. نورندیدن باعث ناآگاهی آن‌ها از مکان خود می‌شود. گاوها به محض ورود به کشتارگاه، با شنیدن بوی خون و صدای هم‌نوع‌شان تلاش می‌کنند به عقب برگردند اما به‌واسطه‌ی زنجیری که به پای آن‌ها بسته شده و لیزی کف محفظه‌ ورود، قادر به جست و خیز نیستند. بعد از سیراب‌شدن، زنجیری که به پای آن‌ها بسته شده به بالا کشیده می‌شود و پس از آویزان شدن آن‌ها، در چند ثانیه ذبح صورت می‌گیرد. اکثر کارکنان کشتارگاه از سنین کم در آن‌جا مشغول به کار شده‌اند و این شغل را از پدران خود وام گرفته‌اند. گاوهایی که برای مصرف گوشت پرورش می‌یابند اکثراً شش ماهه هستند و تا لحظه مرگ نور را نمی‌بینند.»