«وقتی به فضای شخصی خود نگاه می‌کنم، بیشتر از آن‌که صرفاً مواجه‌ای عینی با اتاقکی ۱۲ متری داشته باشم، ایماژهایی از زیست روزمره‌ی خودم و باقی اعضای خانه را به یاد می‌آورم. این‌که من در چه محیطی زندگی می‌کنم و هر روز چه تصویرهایی از مقابل چشمانم گذر می‌کند و این‌که فضای اتاقم با چه محیطی احاطه شده، چیزهایی بود که دائم به آن‌ها فکر می‌کردم.
اتاقم را به اتاقکی تاریک تبدیل کردم. نوری که از روزنه‌ی کوچک روی پنجره وارد می‌شد، تصویر محیط شهر و ساختمان‌های اطراف را به درون اتاق می‌تاباند. حالا تقریباً مرز میان فضای داخل و خارج از بین رفته بود. ترکیب فضای نامتناهی شهر با فضای محدود اتاق و در عین حال حضور آدم‌های دیگر در این فضا، دیدی شفاف‌تر از احساسم درباره‌ی محیط زندگی‌ام و مفهوم فضای شخصی را برایم نمایان کرد.

تهران، زمستان ۱۴۰۱»