«در گذر زمان، شکل ارتباط انسان‌ها با یکدیگر دچار دگرگونی‌های شدیدی شده است. کپه‌های دود ــــ به منظور رساندن پیام ــــ دیگر بالای هیچ تپه‌ای تشکیل نمی‌شوند، سیم‌های تلگراف جمع شده‌اند و پستچی‌ها دیگر نامه‌هایی با مضمون سلام و احوال‌پرسی را بین آدم‌ها جابه‌جا نمی‌کنند. تلفن ثابت، تلفن همراه، پیغام‌گیر، ایمیل، مسنجر و… همگی برای رفع شهوت برقراری ارتباط توسط انسان‌ها ساخته شدند اما نتیجه‌ی رخ داده به‌نوعی عکسِ نتیجه‌ی دلخواه بوده. هر چه ابزارهای ارتباطی بیشتر شده‌اند، ارتباط واقعی انسان‌ها با یکدیگر کاهش پیدا کرده و هویت‌ هر شخص به یک اکانت تقلیل یافته‌ است. در دنیایی که این اکانت‌ها با هویت مالک‌شان زمین تا آسمان فاصله دارند، توییتر با اکانت‌هایی دارای اسم مستعار، میزبان واقعی‌ترین بخش هویتی انسان‌ها شده است.
توییت‌ها حاوی داستان‌ها و اطلاعاتی هستند که آدم‌ها پشت نقابِ ظاهر اجتماعی‌شان پنهان کرده‌اند، حاوی حرف‌هایی که در هیچ محیط دیگری به هیچ شخصی با هیچ میزان صمیمیتی نمی‌گویند. دیوارهای نامرئی هر توییت، دنیایی می‌سازند که دغدغه‌ها، خصوصیات و شخصیت نویسنده‌شان را در خود جای داده است. پر بیراه نیست اگر بگوییم هر توییت، یک دنیای دویست و هشتاد کاراکتری را در خود جای داده است.»