دانش‌آموخته‌ی مقطع کارشناسی عکاسی دانشگاه تهران، ورودی ۱۳۹۶
«از بچگی تهران را زیست کرده‌ام و همواره عاشق آن بوده‌ام که تهران را از بالا تماشا کنم. نظاره‌ی تهران از بالا به من این امکان را می‌داد تا مردمان و ساختمان‌ها را در کنار یکدیگر ببینم؛ ساختمان‌هایی که انسان را کوچک و نحیف نشان می‌داد. در وسعت بزرگ ساختمان‌ها، انسان‌ها کوچک‌تر از یک نقطه دیده می‌شدند و نمی‌شد تفاوت آن‌ها را از هم تشخیص داد، چنان‌که انگار فرقی با هم ندارند؛ چه از لحاظ اجتماعی و چه از لحاظ جغرافیایی. همه‌ی آن‌ها از نقاط بالادست نقطه‌ای می‌نمودند و تنها یک چیز نقطه‌ی مشترک آن‌ها بود: آسمانی که شهر را دربرگرفته و مانند سقفی بر روی آن سایه افکنده. اما این روزها نه شهری می‌توان دید و نه آسمانی، تنها برج‌های سر به فلک کشیده‌ی وسط شهر است که از لابه‌لای دود و غبار قد علم کرده و خودی نشان می‌دهند. انگار دیگر این شهر آن شهر نیست، حتی آدم‌هایش هم عوض شده‌اند. شهری که آسمانش را از آن گرفته‌اند.»
