در ادامه‌ی این نشست به استفاده از کلاژ عکس‌ها در مجموعه‌هایی از فریدون آو و بهمن جلالی هم اشاره شد.
کاظمی درباره‌ی وابستگی مجموعه‌ها به استیتمنت و میزان آن گفت: وابسته هستند اما مفهوم یا ارجاعات را بیان نمی‌کنند. ترجیح می‌دهم این مسائل را از طریق گفتگوهایی که در رابطه با آثار پیش می‌آید بیان کنم. برای همین بعضی وقت‌ها استیتمنت‌ها را از جهت تکنیکی می‌نویسم. دوست دارم مخاطب در کارها پرسه بزند و فکر کند. روشی که برای این ارائه‌ی این مجموعه داشتم این بود که چند آگراندیسور را در یک اتاق کاملاً تیره قرار دادم و عکس‌ها کم‌کم روی دیوار نمایان می‌شد.
البرز کاظمی استفاده‌ی بیشتر از بدن مردانه را به دلیل محدودیت‌های نمایش بدن زنان در ایران دانست. در ادامه مجموعه‌ی مواجهه که تعدادی از عکس‌های قبلی وی و تعداد عکس‌هایی که از منطقه موصل گرفته شده هم نمایش داده شد. کاظمی مواجهه در این مجموعه را نه مستقیم بلکه مواجهه‌ی باواسطه دانست. تلخی موضوع سبب شده که دوربین نتواند به سوژه نزدیک‌تر شود و به‌واسطه‌ی دیگر سوژه‌ها با آن مواجه شود. او ادامه داد: در رابطه با ارائه‌ی اثری با موضوع جنگ در گالری‌ها کمی گارد داشتم. برای همین آن‌ها را در یک فضای ساده‌تر که در این‌جا یک اتاق برق است نمایش دادم. خیلی کم پیش می‌آید که مخاطب در رابطه با روند تولید آثار سوالی بپرسد برای همین من سعی می‌کنم در استیتمنت‌هایم از تمام پروسه‌ی ایده، خلق و ارائه‌ی عکس‌ها حرف بزنم. توضیح این پروسه باعث می‌شود که مخاطب نسبت به بخشی از اثر محتاط‌تر و یا برعکس رادیکال‌تر شود.
در بخشی از بحث هم در رابطه با کلاژ و ماهیت آن در کار هنرمندان دیگر و آثار خود هنرمند صحبت شد. البرز کاظمی در پاسخ به این سوال که تأثیر پدرشان (کاوه کاظمی) را روی عکس‌های خودشان چطور می‌بینند، گفت: این تأثیر بیشتر در فضای عکاسانه‌ای بود که ایشان برای من به‌وجود آورده بودند. عکاسی برای من از طریق ایشان فضای آشنایی بود و عکاس شدن من قطعاً تحت تأثیر ایشان قرار داشت. همچنین با این‌که روش‌هایمان متفاوت است اما دغدغه‌هایمان در برخی موارد یکی است.