همچنین خوبدل از تجارب خوب خود در زمینه‌ی دفاع پایان‌نامه‌ها گفت و اضافه کرد: به این فضا خوش‌بینم. از استرس دانشجویان کاسته می‌شود، دانشجویان فرصت صحبت خواهند داشت و همچنین افراد حاضر در جلسه نیز فرصت صحبت دارند.
او اشاره کرد که در جلسه‌های دفاع مجازی گاهی حدود ۲۰۰ نفر شرکت می‌کنند و این باعث بهتر دیده شدن کار دانشجو می‌شود. همچنین در پایان جلسه شرکت‌کنندگان خودشان می‌توانند مستقیم از دانشجو سوال کنند که همین عامل باعث روان‌تر شدن جلسه‌ی دفاع مجازی می‌شود.
رضا صوفی درباره‌ی کلاس نورپردازی و تبلیغات صحبت کرد و وضعیت این کلاس‌ها را در آموزش مجازی بسیار وخیم‌تر از کلاس‌های نظری دانست. او گفت که کلاس‌های نظری گاهی به‌سادگی در فضای مجازی قابل برگزاری است اما دانشگاه برای برگزاری کلاس‌های کارگاهی مثل نورپردازی که درس بسیار مهمی است هیچ تمهیدی نیندیشیده است.
او ادامه داد که ترم گذشته برای انتقال مطالب این درس مجبور بوده از استودیوی شخصی خودش استفاده کند، فیلم‌های آموزشی ضبط کند و همین فیلم‌ها را با کمک دانشجویان داوطلب تدوین کند و در اختیار دانشجویانش قرار دهد. همچنین روش ساخت یک منبع نوری بسیار ساده را آموزش داده تا شاید دانشجویان بتوانند با امکانات حداقلی، تمرین‌ها را انجام دهند.
صوفی اشاره داشت که هیچ‌کدام از این روش‌ها جایگزین حضور در استودیوی نورپردازی دانشگاه نخواهند بود و دانشجویان نیاز دارند تا بدون حضور واسطه‌هایی مثل صفحه‌ی مانیتور با پدیده‌ی نور و کیفیت‌های مختلف آن آشنا شوند.
پس از صحبت اساتید، به پرسش و پاسخ با حضار پرداخته شد:
سهیل ارجمند (از شرکت‌کنندگان در نشست) ضمن تشکر از برگزارکنندگان این رویداد سوالش را این‌طور مطرح کرد: پس از بازگویی مشکلات دانشجویان و اساتید و آسیب‌شناسی در جلسه‌ی امروز، آیا کسی از دست‌اندرکاران حیطه‌ی آموزش یا مسئولین حضور دارند که تلاشی برای رفع مشکلات بکنند؟
امیرهادی شیرزادی با ذکر این‌که نشست‌های سالانه عکس کاملاً دانشجویی و با همراهی اساتید برگزار می‌شوند، به عدم حضور نهاد‌های دانشگاهی و مسئولان در این نشست اشاره کرد اما امیدوار بود که به گوش افراد مرتبط برسد و آن‌ها چاره‌ای بیندیشند.
بعد از آن امین شیرپور (نایب دبیر شورای صنفی پردیس هنرهای زیبا) به ذکر چند نکته درباره‌ی وضعیت دانشگاه و کلاس‌های مجازی در سال گذشته پرداخت: ۱. برای دانشجوی عکاسی‌ای که نیاز دارد بعداً از طریق کار با تجهیزات عکاسی و فراگیری دروس مهم استودیویی کسب درآمد کند، آموزش مجازی و عدم دسترسی به امکانات فیزیکی دانشگاه، ضربه‌‌ی بزرگی بوده و هست. ۲. با پیگیری‌هایی که توسط شورای صنفی در ترم گذشته انجام شد، نزدیک به ۱۴ ورودی از رشته‌های مختلف هنرهای زیبا توانستند حذف ترم بدون سنوات داشته باشند و یک ترم کمتر با مشکلات آموزش مجازی درگیر باشند. ۳. صحبت‌هایی که در طول سالانه و مخصوصاً این نشست به صورت هدفمند و دسته‌جمعی انجام می‌شود، توسط دانشجویان به اساتید و از طرف اساتید به هیئت علمی و مسئولین منتقل می‌شود و در نهایت می‌تواند نتیجه‌ی خوبی داشته باشد. او همچنین از روند حذف ترم بدون سنوات‌شان در نیم‌سال گذشته، خلاصه‌ای شرح داد.
رضا صوفی مسئله‌ای را در این میان مطرح کرد: من در اوایل ترم شاهد مقاومت بچه‌ها در برابر آموزش مجازی بودم و پاسخ من این بود که این امر یک تعامل دوجانبه از سوی معلم و دانشجو را می‌طلبد. همچنین دیدم که دانشجویانی که زودتر شرایط حال را پذیرفتند و خود را با آن سازگار کردند، نتایج بهتری هم گرفتند و در کل از آموزش خوبی هم بهره‌مند شدند. با توجه به چشم‌اندازی که از این بیماری در ماه‌های آینده دارم و اگر قرار است آموزش مجازی در ترم‌های آینده به همین شکل دنبال شود، پیشنهاد من این است که سرفصل دروس کارگاهی و استودیویی را تغییر دهیم.
من در دوران دانشجویی‌ام این دروس را به صورت حضوری می‌گذراندم ولی حتی گاهی وقت‌ها درک درستی از موضوع نداشتم . نمی‌توانم الان از دانشجو توقع داشته باشم فهم کاملی از کلاس به صورت مجازی داشته باشد.
رضا قاسمی (از شرکت‌کنندگان در نشست) هم نقد خود را در رابطه با عدم وفق پیدا کردن برخی اساتید با شرایط موجود بیان کرد و گفت نباید همیشه همه‌ی تقصیرها را به گردن دانشجو انداخت.
معین بهرامی (دبیر انجمن علمی عکاسی دانشگاه تهران) هم مشکلات دانشجویی را این‌طور مطرح کرد: حتی ما دانشجویان هم در اوایل همه‌گیری و آموزش مجازی درگیر مجاب کردن برخی اساتید مبنی بر مناسب بودن بسترهای مجازی برای برگزاری کلاس‌ها بودیم. خودمان هم مجبور به پیدا کردن بسترهای مناسب برای ارائه‌ی دروس‌مان شدیم. مشکلات زیادی داشتیم و باید ازین به بعد مطالبه‌گر باشیم تا به نتیجه برسیم.
کامران شریفی (مدیر سابق گروه عکاسی دانشگاه سوره) هم گفت: در دوران مجازی تابوهای آموزشی اعم از مناسبات ثبت نمرات و امتحان کتبی اجباری شکسته شد. علاوه بر آن هم توانستیم از استادان از راه دور بهره ببریم و هم دانشجویان ما از شهرهای دور در کلاس‌ها شرکت کردند. پیشنهاد من این است که در دوران پساکرونا که دانشگاه‌ها باز شدند، دروس تئوری همچنان به صورت مجازی برگزار شود تا فرصت حضور دانشجو برای درس‌های صرفاً عملی در دانشگاه بیشتر شود.
رضا صوفی به برهم خوردن نظم و دیسیپلین دانشجویی در دوران آموزش مجازی اشاره کرد. این‌که ارائه‌ی کارها در زمان حضوری بودن کلاس‌ها در روز و ساعت مشخصی انجام می‌شد. این سر زمان بودن در دنیای مجازی بسیار کم رعایت می‌شود و ملاحظات فضای مجازی توسط برخی دانشجویان درنظر گرفته نمی‌شود.
حامد یغمائیان (از اساتید دانشگاه تهران) هم گفت که تلاش‌های جمعی دانشجویان که نمونه‌ی آن را در سالانه‌ی پنجم می‌توان دید، به‌نوعی هویت از دست رفته‌ی دانشگاه را در این دوران به آن برمی‌گرداند. از طرفی معتقد بود که باید بین اساتید و دانشجویان دانشگاه‌های مختلف گفتگو شکل بگیرد و مشکلات و راه‌حل‌ها به اشتراک گذاشته شود.
ماه‌گل عباسی (از شرکت‌کنندگان در نشست) گفت که با این‌که نباید منکر محاسن آموزش مجازی شد اما باید در نظر گرفت که بسیاری از دانشجویان ما از کلان‌شهرهای ایران نیستند و به اینترنت قوی دسترسی ندارند. همچنین فضای خصوصی هم برای به اشتراک گذاشتن صدا و تصویرشان مهیا نیست. با این حال برخی از اساتید همکاری لازم را با دانشجو ندارند. او اضافه کرد که قوانین کلاسی اساتید هم باید با توجه به این شرایط، مورد بازبینی قرار بگیرد.
مهدی یزدانی (از شرکت‌کنندگان در نشست) هم پیشنهادی مبنی بر طولانی‌تر شدن دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد در دوران آموزش مجازی ارائه داد.
مجید قدکساز (از دانشجویان عکاسی دانشگاه آزاد) به مشکلات دانشجویان دانشگاه آزاد مبنی بر پرداخت شهریه‌ی کلاس‌ها به صورت سابق (بدین صورت که هزینه‌ی دروس کارگاهی بیشتر از دروس نظری است) اشاره کرد و این در حالی است که در آموزش مجازی این دو نوع کلاس کاملاً یکسان ارائه می‌شوند و دانشجوی در مقابل هزینه‌ی بیشتری که پرداخت کرده، هیچ امکانات اضافه‌ای دریافت نمی‌کند.
نشست با تشکر از اساتید حاضر و تمامی شرکت‌کنندگان پایان یافت.