«به ظاهر همه‌چیز در زمینی به طول ۱۲۰ متر و به عرض ۹۰ متر  اتفاق می‌افتد اما برای طرفداران تراکتور گستره‌ی این زمین فراتر از این حرف‌هاست. حرف تنها بر سر حضور در تپه‌های شعاع زمین نیست.
پیر پائولو پازولینی فیلمساز شهیر ایتالیایی در توصیف فوتبال می‌گوید: «فوتبال آخرین تجسم مقدس دوران ماست. فوتبال حتی اگر یک سرگرمی هم باشد همچون آیین مقدس است. فوتبال تنها چیزی است که با ما باقی می‌ماند. فوتبال نمایشی است که جایگزین تراژدی شده است.» پازولینی از وضعیتی اسطوره‌ای سخن می‌گوید که در آن دلبستگی‌ها و نیازهای جمعی یک اجتماع به فوتبال گره می‌خورد. جایی که شور بر همه چیز سایه می‌افکند. شوری که که گُر می‌گیرد و زبانه‌های آتشش گاه دامان تر و خشک را با هم می‌سوزاند.
تراکتور در آذربایجان چیزی بیشتر از یک سرگرمی است. خواسته‌های یک اجتماع در سکوهای طرفدارانش جان می‌گیرد. آن‌قدر که حتی گاهی اوقات برد و باخت داخل زمین نیز، چندان مهم برای سکوها نیست.»