بعد از آن هم مجموعه‌ی «پامنار» مهدی وثوق‌نیا نمایش داده شد که با میانجی نظام رنگ، ساختار صوری عکس و ژرف‌نمایی در تلاش است که توسعه‌ی شهری ناتمام را به مخاطب گوشزد کند. در عکس‌های بعدی از میثم محفوظ ما شاهد تکرار سنت فضای منفی که در آثار بهمن جلالی به وفور دیده می‌شد هستیم و این به معنای تولید اثر همراه با نگاه به آثار گذشته و توأمان با رویکرد فردی است. چند عکس از آثار احسان براتی هم مورد تحلیل قرار گرفت.
در ادامه هم منتخبی از دو مجموعه‌ی محمد غزالی به نام «جای سر خوبان» و «روبان قرمز» نمایش داده شد که در مجموعه‌ی دوم عکاس توسط خرده‌نیرویی که از قاب اثر بیرون زده در صدد نشان دادن نیرویی آیینی و سیاسی است.
بعد از آن هم آثار عکس‌بنیان آرش حنایی که آن‌ها هم خرده نیروهای تبلیغاتی را آشکارا و نهان مقابل مخاطب قرار می‌دهد، نمایش داده شد.
مجموعه‌ی بعدی «التهاب ملتحمه» از ساسان ابری است که هنرمند در آن با دستکاری ماده‌ی عکاسی (عکس پولاروید) به نحو هوشمندانه‌ای بیننده را با وجه خشنی از شهر که سبب واپس‌راندن انسان از فضای شهری می‌شود، آشنا می‌کند. مجموعه‌ی دیگر که ترکیبی دولته از عکس‌های ماهواره‌ی و فضای شخصی است، مجموعه‌ای با عنوان «داخلی/خارجی‌تر» از زینب سالاروند است. در رابطه با این مجموعه از عکس‌های آرش فایض که آن هم از عکس‌های ماهواره‌ای بهره گرفته بود، صحبت به میان آمد. مهاجر گفت فایض در این عکس‌ها بی‌آن‌که آدمی را نشان دهد، به رخداد سال ۸۸ و حضور مردم در خیابان‌های ایران پرداخته و امیدی که آن دوران وجود داشت را به نوعی یادآوری می‌کند.
در این بین دوباره بازگشتی به آثار احمد عالی صورت گرفت که عکس‌هایی موزاییکی از شهر بودند و در ادامه‌ی این تکنیک عکسی دیگر از یحیی دهقانپور نمایش داده شد که آن را می‌توان نوعی کندوکاو در امکانات بصری عکس و به غایت رسیدن مفهوم انسداد شهری در عکاسی در نظر گرفت.
مهران مهاجر سخنان خود را با دوبیتی از حافظ به پایان رساند: «از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام/ حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوش‌ام/ شهری است در کرشمه‌ی خوبان ز شش جهت/ چیزی‌ام نیست ورنه خریدار هر شش‌ام.»
پس از پایان صحبت‌های مهاجر، امیرحسین کردونی با اشاره به گسسته بودن مفهوم کلمه‌ی «شهر» به جمله‌ای از دوسرتو، فیلسوف فرانسوی، اشاره کرد که «شهر از نقشه آغاز می‌شود و با جای پای انسان در بیابان تمام می‌شود.» همچنین اضافه کرد که وقتی از عکاسی شهری سخن به میان می‌آید باید توجه داشت که این یک ژانر چتری است که دیگر ژانرهای عکاسی اعم از عکاسی پرتره، خیابانی و... را در برمی‌گیرد و برای مثال از پرتره‌های لوییس هاین و جیکوب ریس نام برد که توسط گراهام کلارک در ژانر عکاسی شهری دسته‌بندی شدند. یا حتی دیود کمپنی که سوفی کل را هم عکاس شهری در نظر گرفته. او در ادامه‌ی صحبت‌هایش از کوچک بودن مفهوم عکاسی شهری در نقد هنری ایران سخن گفت و نظر مهران مهاجر را در این باره جویا شد.
مهاجر در پاسخ ضمن تأیید حرف‌های امیرحسین کردونی گفت که هدفش در این نشست بررسی مجموعه‌هایی بوده که شهر به‌قطع در آن‌ها تصویر شده وگرنه مجموعه‌های «گمرک»، «قهوه‌خانه»، «کافه شوکا» و «کمربندها» از پیمان هوشمندزاده را هم می‌توان عکاسی شهری در نظر آورد.
کردونی با خاطرنشان کردن وجه سیاسی-اجتماعی تهران و این‌که نمونه‌های این ‌نوع عکاسی در این شهر بیشتر به چشم می‌خورد، پرسید که آیا می‌توان این نوع عکاسی شهری را مختص تهران خواند و غیاب انسان را از ویژگی‌های آن به حساب آورد؟ و این‌که آیا این نقد به این سبک از عکاسی وارد است که سعی می‌کند با درنظر گرفتن پیش‌فرض‌های قبلی از نوآوری در این عرصه شانه خالی کند؟ او به پرسش‌هایش اضافه کرد: این‌طور به نظر می‌رسد که جنبش نومکان‌نگاری که در غرب حاصل شالوده‌شکنی بود، در ایران شامل این ویژگی نمی‌شود و برای نیل به این هدف نیاز به تئوری، نظریه و مفهوم و در نهایت آموزش دانشگاهی وجود دارد.
جواب مهاجر این‌گونه بود که ما در تهران باید با مرکزگرایی و مرکزستایی مقابله کنیم و علاوه بر آن جدی گرفته شدن عکاسی شهری و خیابانی در تهران را جور دیگری بررسی کنیم.
پس از آن به پرسش و پاسخ با حضار پرداخته شد: دکتر رضا شیخ که در میان شرکت‌کنندگان این بحث حضور داشت، نظر خود را این‌طور بیان کرد: پیرو بحث دیروز با صیاد نبوی، من فکر می‌کنم در عکاسی شهری، ما تکثر نگاه چه از لحاظ فرهنگی و چه از لحاظ تاریخی را برنمی‌تابیم. از طرفی دیگر به عکاسی شهری به لحاظ این‌که شهر دارای بافت‌های مختلف بصری و در نتیجه برای عکاس دارای جذابیت دیداری است، باید ساده‌تر نگریسته شود.
مهران مهاجر اضافه کرد: همان‌طور که گفته شد ما در فرهنگ دیداری‌مان نگاه‌های محذوفی داریم که باید در آینده بازگشته شوند و به آن‌ها پرداخته شود.
نجف شکری ضمن تشکر از مهاجر به‌خاطر ژرف‌اندیشی‌شان در امر آموزش، به مقاله‌ای از گئورگ زیمل با عنوان «کلان‌شهر و حیاط ذهنی» اشاره کرد و گفت که تهران از انقلاب مشروطه به بعد به کلان‌شهری تبدیل شده که مرز مشخصی ندارد و حضور آدم‌ها را شامل می‌شود و می‌توان گفت توده‌شدن آدم‌ها در شهر در انقلاب ۵۷ فقط شکلی تبلور یافته از اجتماع شهری بوده اما قطعاً برای اولین بار نبوده که این اتفاق رخ می‌داده.
زهره صدری‌نژاد (از شرکت‌کنندگان در نشست) هم پس از ابراز خوشحالی از این مجازی شدن سالانه که امکان حضور در نشست مهران مهاجر را به او داده، گفت: به دلیل محدودیت افراد در فضای آموزش آکادمیک و همچنین نمایشگاهی عکاسی، غالب شدن نوعی نگاه محدود در عکاسی شهری در دوره‌های مختلف منطقی به نظر می‌رسد. همچنین اضافه کرد که بر اساس تجربه‌ی شخصی‌اش بعد از اتفاقات سال ۸۸ و تغییر جو سیاسی تهران عکاسی شهری را کمی پرتنش‌تر می‌یابد و اخیراً هم با آمدن شبکه‌های مجازی و پررنگ‌تر شدن نقش شبکه‌های ماهواره‌ای این مسئله دشوارتر هم شده است.
معین بهرامی (از شرکت‌کنندگان در نشست) هم با ذکر این‌که هنر ایران معاصر به دلیل پیشروی هنرمندان ایرانی به سویی که مورد پذیرش غرب واقع است، بی‌هویت است، این پرسش را مطرح کرد که آیا ما به همه‌ی اتفاقاتی که در عکس‌هایمان می‌افتد واقف هستیم؟ و آیا اصلاً عدم حضور انسان در عکاسی شهری امری فکرشده است یا این‌که صرفاً جنبه‌ی دکوراتیو آن مطرح است؟ او همچنین افزود که حضور انسان در عکس‌های شهری عموماً در بحران‌های جمعی مثل انقلاب، جنگ و اعتراضات اتفاق می‌افتد چون اساساً عکاسی در ایران امری رسمی است. از دوران قاجار این تصور بوده و تاکنون هم ادامه دارد. آن‌طور که مردم با دوربین قطع متوسط و زمینه‌ی سفید محسن راستانی مقابله نمی‌کنند و در عکس‌هایش حضور می‌یابند، مبیّن خوبی برای این مسئله است.
امیرحسین کردونی در پایان هم این نکته را مطرح کرد که عکاسی ایران دارای نوعی زیبایی‌شناسی برگرفته از نهان‌شدگی و ندیدن است و رد این دیدگاه را می‌توان در عکس‌های تعداد زیادی از عکاسان ایران پیگیری کرد و گفت شاید بتوان عدم حضور انسان در عکاسی شهری را هم در زمره‌ی همین نهان‌شدگی پیگیری کرد.
بعد از آن با تشکر از برگزارکنندگان و حضار، نشست پایان یافت.